Van de eerste weken heb ik kleine flarden aan herinneringen. Zo sta ik ineens in de rij om bloed te prikken. Ik wist niet eens waarom ik daar stond. Ik dacht nog dat ik daar stond als iemand anders of voor iemand anders. Dat ik die “nare” prik wel voor iemand anders zou nemen, om te helpen. Maar de realiteit was dat het gewoon voor mezelf was.

Ook heb ik een herinnering dat ik buiten zit met een lief meisje die een heel lief afscheidsgedicht voor mij schreef. Ik herinner mij verder niets van dat meisje.

Ergens in die weken zit ik nog een broodje te eten met mijn vriend en knuffel ik even met mijn kindjes. Volgens mij was ik ook nog even thuis geweest.

Verder niets meer.

Na 2 weken in de kliniek besef ik pas echt dat ik de grip op de realiteit echt kwijt was. Er kwam steeds meer ruimte in mijn hoofd, mede door de rust en medicatie. Nieuwsgierig vroeg ik aan een mede-cliënt of ik nog gekke dingen had gedaan in de eerste week. Ze vertelde mij dat ik de eerste dag mij heel vaak vrolijk heb voorgesteld in de woonkamer.

Alsof ik geen geheugen meer had, zei ze.

Nadat ik mijn medicatie had gehad, was ik op de tweede dag alweer ‘normaal’. Het fascineert mij nog steeds dat ik gewoon op mijn automatische piloot de eerste weken van mijn opname ben doorgekomen. Ik heb gewoon gedoucht, mijn kamer opgeruimd, gezellig gegeten aan tafel en lekker koffie gedronken.

Ik was blij, veel te blij. Er was geen ruimte voor een andere emotie.

Tijdens mijn opname was het heerlijk weer. We zaten ontzettend veel buiten en het was zelfs vaak gezellig op de afdeling. Er waren zoveel verschillende mensen opgenomen. Sommige waren wel aardig irritant en vroegen erg veel aandacht, andere waren weer heel lief en grappig.
De psychiater kon nog niet echt zeggen wat ik precies had, maar het leek wel op een post partum psychose, oftewel een kraambedpsychose. Aangezien ik 2 maanden ervoor was bevallen van kleine Julia.

Ik besefte me dat ik ziek was, dat de rust en regelmaat in de kliniek mij erg goed deed. Thuis miste ik nog niet echt. Er werd ontzettend goed gezorgd voor onze lieve meiden door mijn vriend en familie.

Ik had geen telefoon of laptop op mijn kamer. Alleen kleren, stiften, notitieblok en een hondenpuzzel waarbij ik 1 stukje per dag kon leggen. Mijn concentratie was 0%, mijn tijdsbesef was helemaal in de war en ik moest echt weer leren om prikkels te verwerken. De eerste keer dat ik alleen naar buiten mocht, was ik met 5 min weer binnen. De harde wind in mijn oren was al te veel.

Ik maakte veel tekeningen op mijn kladblok in de tuin en gaf deze aan mede-cliënten als cadeautje. Ze waren meestal erg blij als ik ze een cadeautje gaf.

Gelukkig ging het na de derde verhoging van mijn medicatie nog beter, genoeg om meer op verlof te gaan. Ik kon steeds meer hebben. Zelfs de puzzel kwam af. Mijn concentratie werd beter en had een radio gekregen voor op mijn kamer.

Uit verveling ging ik zelfs origami hartjes maken, tekenen, schilderen, kaartjes en cadeautjes maken voor vrienden en familie. Af en toe begon het in te dalen wat er allemaal gebeurd was, wat ik had gedaan en gezegd. Dat maakte me erg verdrietig.

Tijdens mijn opname heb ik ook nog dit gedichtje gemaakt:

Mensen zien wat ze zien, 
Mensen horen wat ze horen,
Mensen zwijgen wat ze zwijgen

Ik zie jou
Jij ziet mij

Ik hoor bij jou
Jij hoort bij mij

Ik zwijg voor jou
Jij zwijgt voor mij

Ik hou voor jou
Jij houdt voor mij

Joselien Dijkhof – Geschreven op 19-8-2020

In totaal ben ik bijna 4 weken opgenomen, de medicatie sloeg goed aan, was stabiel, dus ik mocht naar huis.