Op woensdag 12 augustus kwam ik beneden en de eettafel zat vol met bekenden. Mijn vriend, moeder en 2 vriendinnen keken mij bedenkelijk aan en vroegen zich af hoe het nou echt ging.

Ik voelde me erg goed, de wereld lag aan mijn voeten, had net lekker gedoucht en ik had alle tijd.

Ze vroegen of ik wel voor de kinderen kon zorgen?

Natuurlijk kan ik dat en alles gaat goed. Gerustgesteld waren ze ook nog niet toen ik de kast begon op te ruimen en niet wilde stoppen. Vuilniszak erbij en weggooien die oude troep. Oude troep uit iedereen z’n leven was ik gevoelsmatig aan het opruimen. Op zich natuurlijk een goede zaak, maar niet de manier waarop.

Het werd (in mijn beleving) een gezellige middag. Mijn vader was er ondertussen ook bij. Iedereen was gezellig bij ons thuis. We aten watermeloen, koelde onze voetjes af in een zwembadje, ruimde de kast op en mijn moeder was zelfs wat aan het knutselen. Ik heb de hele middag geen moment aan mijn kinderen gedacht.

Tijdens het sorteren van de foto’s werd ik gestoord door 3 onbekende mensen in huis. Ze kwamen vast helpen opruimen, dacht ik. Maar het was de crisisdienst van GGZ. Bij binnenkomst begonnen ze gelijk over Corona en de afstand. Ik dacht gelijk dat ik ook Corona moest opruimen, zoiets groots van de wereld. Ik had niet eens door dat ze voor mij kwamen.

De mensen van de GGZ wilde met mij praten. Wat er is besproken is, weet ik niet meer.

Uiteindelijk werd mij vriendelijk verzocht om vrijwillig mee te gaan naar een ggz instelling in de buurt. Ik wilde nog naar de bomen achter het huis. Daarmee hoopte ik de realiteit te kunnen veranderen door weg te lopen uit huis. Maar ik moest echt mee, dus dat deed ik dan maar.

Daar zat ik dan, onderweg naar Schagen, in een busje. Met 2 onbekende mensen en mijn vriend. Ik was me van geen kwaad bewust. Diezelfde dag had ik eigenlijk een afspraak in Schagen staan. Ik dacht nog dat ik misschien naar de afspraak werd gebracht. Na 100x vragen kwam ik erachter dat ik toch echt niet naar de afspraak werd gebracht.

Toen bedacht ik me dat het natuurlijk ook zou kunnen dat de vrouw waarmee ik een afspraak had, tegen zou komen in de GGZ instelling. Dat het de “bedoeling” dat ik daarheen zou gaan om haar helpen.
Maar niks bleek minder waar. Voor de deur dacht ik nog dat ik daar misschien was als interieurstyliste, dat er een macht was die het heden kon veranderen. Maar ik werd met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik werd opgenomen.

Eerst hadden we een gesprek met een psychiater in een kamer, daarna werd ik naar de afdeling gebracht. 

Op de afdeling beginnen de gaten in mijn geheugen te vallen. Ik heb een tijdje rondjes gelopen, kamer 17 in, kamer 17 uit. Tas uitpakken, tas inpakken.
Weer een vage herinnering met een verpleegkundige op een bed. Telkens sleutels in de prullenbak gooien, op mijn kop krijgen van dezelfde verpleegkundige en op mijn kamer eten onder begeleiding. Daarna kortsluiting in mijn hoofd. Ik heb geen idee meer wat er nog meer is gebeurd.

Achteraf hoorde ik dat ik met de computers op de afdeling had gerommeld, dat zelfs de ICT langs moest komen. Ook dat er de rest van de dag iemand achter mij aan lopen, om ervoor te zorgen dat ik geen gekke dingen deed.

Ik was opgenomen met een psychose, kreeg diezelfde dag nog medicatie en ik zat vrijwillig vast op een gesloten afdeling. Ik vond het niet eens erg dat ik niet thuis was.

Ik was daar om mensen te helpen, dacht ik.

Het laatste deel van dit verhaal kan je hier lezen

Liefs,

Joselien